Emotional Core Perception (ECP)
Stanowi nowe podejście psychoterapeutyczne, które różni się od większości innych form psychoterapii. ECP może cofnąć konsekwencje wczesnodziecięcych zaburzeń przywiązania poprzez odtworzenie zdolności pacjenta do utrzymania dwuocznego (stereoskopowego) widzenia w warunkach pobudzenia emocjonalnego.
Emocjonalno-fizjologiczny rozwój dziecka zależy od sposobu, w jaki główny opiekun czuje, reaguje i wchodzi w interakcję z dzieckiem. Nawet jeśli fizyczne potrzeby dziecka są zaspokojone, lecz opiekun nie jest w stanie spontanicznie zsynchronizować z nim swoich fizjologiczno- mózgowych reakcji, dziecko będzie coraz bardziej intensywnie wyrażać frustrację.
Jeśli reakcje dziecka zostaną odrzucone (a odrzucenie to może to przyjmować wiele różnych subtelnych form) dziecko ostatecznie wykształci lęk przez konsekwencjami (LPK) i utraci zdolność do wyrażania emocji w spontaniczny, niezniekształcony sposób. Sytuacja ta tworzy podstawy do rozwoju mechanizmów obronnych i hamuje zdolność do emocjonalnego synchronizowania się z drugą osobą.
Pacjent reaguje emocjonalnie na kontakt wzrokowy z terapeutą w sposób, w jaki reagował jako niemowlę, gdy widział lub czuł obecność swoich opiekunów. To z kolei aktywizuje LPK i intensyfikuje napięcia w ciele.
ECP oferuje szereg technik mających na celu zaindukowanie procesu terapeutycznego, aktywizowania obron, a następnie uwalnianie zablokowanych przez nie uczuć. Możliwość czucia i wyrażania uczuć, które dotychczas były zablokowane przez LPK – jeśli doświadczenie to jest powtarzane wystarczająco często i długo – prowadzi do wygaśnięcia LPK, co w efekcie pozwala osobie odzyskać zdolność do pełnego, wolnego i satysfakcjonującego kontaktu ze sobą i ze światem.
Zapraszam do obejrzenia rozmowy z Bruno Adlerem o historii jego życia i o ECP: